Nepal, reisdag 16, Chitwan Reservaat

Dit is wel weer een dagje, 04:45 u  wake-up call. We gaan met Jeeps het natuurreservaat in. Er schijnt ergens een tijger te moeten lopen, maar of we die te zien krijgen..........  Het is natuurlijk geen Zuid-Afrika.  In het dorp zien we wel al neushoorns lopen en een olifant met bepakking, een persoon. Als dit je vervoersmiddel is...We moeten nog even wachten bij een post tot de laatste gids is ingestapt. Hier moet je toestemming voor krijgen. Alles in orde en we rijden vanaf het dorp meer het natuurreservaat in. Heel bijzonder is het achteraf niet, wel een mooie tocht hoor, maar weinig spectaculaire dieren.  Wat herten, een olifant en waterbuffels.  Dat is het het dan. 

Om 09:15 u zijn we terug, mooi op tijd voor het ontbijt. Angelique heeft in Nepal een stichting opgezet. AngelNepal.nl Zij heeft hier jaren geleden vrijwilligerswerk gedaan en is in contact gekomen met 6 kinderen van wie de ouders bij een ongeluk om het leven zijn gekomen. De jongste Namina, toen 10 jaar, zei tegen Angelique; "Ik wil dat jij onze mama wordt". Nou dacht Angelique dat ga ik niet doen, maar ze had zo met de kinderen te doen dat ze ze alle 6 geadopteerd heeft. Namina (28 jaar) is nu president bij de stichting en regelt in Nepal alles. Zij heeft ook gestudeerd. In de regio Chitwan hebben ze een naaiatelier opgericht voor de laagste kaste. Er is plek voor 20 vrouwen. Vandaag krijgen deze vrouwen hun diploma. Namina is al een paar dagen bij ons op het resort. Angelique vroeg of wij het leuk vinden om bij de diploma uitreiking te zijn.  Natuurlijk willen wij dat. Ook fijn dat Angelique er  zelf  bij kan zijn.  We werden warm onthaald en een paar fox reizigers mogen helpen de diploma's uit te reiken. De nieuwe cursisten waren ook aanwezig. Zo hopen zij dat die vrouwen misschien zelf thuis ook naaiwerk kunnen verrichten om zo wat bij te verdienen.

Angelique heeft inmiddels een heel team in Nepal. Er zijn al scholen en huizen gebouwd, en waterputten geslagen. Zij heeft een boek geschreven dat ik besteld heb.  

Na deze bijzondere gebeurtenis rijden wij voor de lunch terug naar het resort. Vanmiddag staat er een kanotocht op het programma.  Er wordt gezegd dat er krokodillen in het water zitten. Ik ben er niet zo happig op maar ga wel mee. Ik denk dat het wel meevalt. We moeten stil zijn en armen binnenboord houden. Het zijn een soort lange kano's van hout. We moeten elk een stoeltje pakken, gaan zitten en dan kan de volgende aanschuiven. Bij de eerste krokodil die ik zie duw ik mijn hoofd naar beneden. Ik wil het niet meer zien, vind dit zo NIET LEUK. Verderop zie ik een fles in het water drijven. Ik fluister tegen Martin;"Zie je die fles, dat is flessenpost, daar zit mijn testament in". Hij moet er om lachen. Ik kijk alleen maar uit of ik een plek zie waarvan ik denk dat het het eindpunt is. Ik zie in mijn ooghoek wel lege boten terugkomen, maar nog geen eindpunt in zicht.

Na 3 kwartier zie ik jeeps aan de kant staan. Eindelijk, we gaan aanmeren.  Nadat ik opgelucht aan de kant stap komen er van de andere kant van de rivier een kudde buffels oversteken. Dit vind ik niet eng. Ze moeten langs ons het pad op en vervolgen hun eigen weg.  Wij lopen nog een klein stukje door het dorp en stappen de jeep in die ons weer terug naar het resort brengt.

Martin maakt nog een grapje over de koeienpoep die op straat ligt. "Kijk dit is net een landmijn, als je er op staat is het te laat".

We hebben weer genoeg beleefd vandaag.

Tot  morgen !